Jay's Quirky World

Internet surfing, printing, scanning, at online gaming—ito ang serbisyo ng dakilang internet shop ni Kuya Hapin: ito ang Hapin's Net Café. Nagpapaprint ako ng sarili kong thesis noon nang matuklasan ko ang tagong shop na 'to sa second floor ng isang commercial building, sa tapat lang ng TSU Gymnasium. Punuan kasi noon ang mga printing services ng ibang shop. Dismayado naman ako nang sabihin niyang huminto na siya sa pagp-print dahil mas malakas ang kita niya sa mga naglalaro. Sa halip na umalis, nagpahinga muna ako noon at nag-internet sa nakamamanghang bilis ng kanilang connection na wala sa iba. Mula sa streaming, uploading at downloading…nakakabilib ang bilis! Mula noon, doon na ako tumatambay at nagi-internet. Malaki ang internet shop ni Kuya Hapin. Majority sa mga gumagamit nito ay ang mga computer related at engineering program student sa university namin. Wala silang ibang ginagawa doon kundi ang maglaro ng dota mula sa pagbubukas nito ng alas nueve ng umaga hanggang ala...

Nagluluksa sila sa simula ng taon. At para sana hindi ako bagabagin ng saliri kong kunsensya, nagbigay na ako ng statement alang-alang sa hustisya. At ang statement kong iyon ay parang ayaw pa nilang marinig. Yung tipong "gusto lang nilang marinig ang isang bagay na gusto lang nilang marinig, yung para lang sa ikalulugod nila" kahit hindi totoo. "Kuwento mo 'yan kasi writer ka, diba? Magaling kang gumawa ng kuwentong hindi naman totoo. Nagsusulat ka sa isang blog na ginawa mo lang kaya sinong maniniwala sa statement mong 'yan?" Hindi na ako nangatwiran pagkarinig nito sa kanya. Alam mo, ang hangad ko lang naman e ang magsabi ng totoo. Saka, ibang usapan ang tunay na buhay sa pagiging kuwentista kong hindi naman kinabibiliban ng kahit sino. At higit sa lahat, hindi ako 'writer' gaya ng iniisip niya. Naitsa-puwera ako nang di oras. Ang hindi nila alam, naroon ako nang mangyari ang krimen. At sigurado ako: ako lang ang may alam sa kung anuman ang nagana...

Kung hindi ako nagkakamali, mabigat na ang pakiramdam ko noong araw na iyon. Hindi ko na sinabi sa kanya na may lagnat ako pero nasa loob ng katawan ko. Ang balak ko sana noong araw na iyon e magpahinga na lang dahil unti-unti nang nagiging ubo ang sipon ko. Napansin ko iyon dahil nangangati na ang lalamunan ko. Ang usapan, magkikita kami ng mga ala seis ng gabi. At dahil hindi ako nakalabas agad dahil sa audit, nakarating ako ng Tarlac sa oras ng alas siyete ng gabi. Hindi pa gaano maganda ang panahon dahil malakas ang hangin at umaambon...na maya-maya'y naging ulan. Doon ko napagtanto ang kahalagahan ng gamit ng payong. Pagtingala ko sa lilim, nakita ko ang dami ng patak ng ulan na naiilawan sa itaas ng isang building sa likod ng bus terminal, sa Siesta Tarlac. At dahil wala akong dalang payong, sinabihan ko na siya na manatili na lang sa bahay nila at huwag nang lumabas. Di baleng ako na lang ang mabasa kaysa siya para hindi na siya magkasakit pa. Nagtanggal ako ng polo para gaw...