Jay's Quirky World

Pagpasok ko sa men's locker room, diretso ako kaagad sa wash area para mag-sepilyo. Habang kinukuskos ko ang kaliwang gilagid, napansin kong may dumaan sa likuran ko, papasok sa isa sa mga cubicles. Hindi ko nakita pero naramdaman ko, medyo nahagip pa nga ng sulok ng mata ko, eh. Sumunod ako sa kanya para umihi. Pero—napansin ko, walang tao sa area. Alam ko dahil nakabukas lahat ng cubicles at iisa lang ang daanan nito kaya imposibleng magkakasalisihan kami. Napagtanto ko: ako lang pala ang tao sa buong locker room. *** Breaktime ng ibang staff. At dahil walang maiiwan sa maliit na opisina sa south post number 13—na tinatawag naming 'pharmacy' dahil, well, mukhang pharmacy—e kailangang magsara ng fan at ilaw para magtipid sa kuryente. Naghahabol ako ng mga document ko kaya para makabuwelo, kinailangan kong magpunta sa pharmacy para uminom nang mabilisan. Pagsampa ko sa hallway ng south post, napansin kong may pumasok sa pharmacy (o parang may pumasok sa pharmacy). Makaraan ...

Mahilig akong makipaghalubilo sa iba noong high school. Gusto ko kasi ang lagi akong may kasama at kaibigan para naman maramdaman kong hindi ako nag-iisa. Pero, nang dahil sa isang issue na sumiklab noong fourth year high, nalaman ko na hindi pala dapat lahat ng tao e kinakaibigan ko, lalo na yung mga taong nanira ng tiwala ko at iniwan ako sa huli noong panahong kinailangan ko ng karamay. Saklap. Kaya pagsapit ko ng college, pinili kong mabuhay na lang bilang isang college student na nag-iisa. Natakot akong muling makipaghalubilo sa iba kasi naisip ko na baka maulit uli ang nangyari sa akin noong high school. Mahirap na. Nakakatakot. Kaya noong nag-college ako, wala akong kaibigan. Nag-aaral lang ako. Nasa classroom man e lagi kong pinipili na umupo sa sulok, malayo sa upuan ng iba at walang katabi. Wala akong kakilala sa mga kaklase ko kaya wala ring nakakakilala sa akin. Wala akong kinakausap, kahit sino. Mag-isa lang akong kumakain tuwing tanghalian sa cafeteria, at mag-isa lang di...

Marami na siyang naipanalo sa sakla. Ang sabi, nakakapag-uwi siya ng panalo na may halagang sampung libo, at mahina na raw ang panalo niyang limang libo. Magdamagan na raw yun. Kape lang daw ang gumigising sa kanya tuwing gabi. Iyon lang naman ang gusto niya tuwing may nakaburol na patay. Pinupuntahan niya ang iba't ibang lugar sa barangay nila, maging sa kabilang baryo, para lang makapaglaro sa saklaan. At gaya ng lagi, palagi siyang nananalo. Wala, eh. Matindi ang pangangailangan niya sa pera. *** Noong nanalo siya ng higit labing limang libong piso, isang matandang lalake ang kasalukuyang nakaburol. Namatay ito dahil sa katandaan. Yung naipanalo naman niyang tatlong libo (hindi naman daw kasi malakas tumaya ang mga kalaro pero panalo pa rin), e namatay naman daw dahil sa disgrasya sa kalsada. Pero... "May foul play daw, eh," ayon sa bulong-bulungan ng mga nakiramay. Sa ngayon, binatilyo naman ang pinaglalamayan mula sa kabilang barangay. "Naaawa ako sa nanay ng ba...

Nagluluksa sila sa simula ng taon. At para sana hindi ako bagabagin ng saliri kong kunsensya, nagbigay na ako ng statement alang-alang sa hustisya. At ang statement kong iyon ay parang ayaw pa nilang marinig. Yung tipong "gusto lang nilang marinig ang isang bagay na gusto lang nilang marinig, yung para lang sa ikalulugod nila" kahit hindi totoo. "Kuwento mo 'yan kasi writer ka, diba? Magaling kang gumawa ng kuwentong hindi naman totoo. Nagsusulat ka sa isang blog na ginawa mo lang kaya sinong maniniwala sa statement mong 'yan?" Hindi na ako nangatwiran pagkarinig nito sa kanya. Alam mo, ang hangad ko lang naman e ang magsabi ng totoo. Saka, ibang usapan ang tunay na buhay sa pagiging kuwentista kong hindi naman kinabibiliban ng kahit sino. At higit sa lahat, hindi ako 'writer' gaya ng iniisip niya. Naitsa-puwera ako nang di oras. Ang hindi nila alam, naroon ako nang mangyari ang krimen. At sigurado ako: ako lang ang may alam sa kung anuman ang nagana...

May nakatingin sa akin habang umiihi ako sa urinal. Siguro, mali ko nang magpantay ang paningin naming dalawa pagpasok ko sa men's room. Nadatnan ko siyang naroon sa isang urinal, napatingin, hanggang sa sinundan niya ako ng tingin. Kaya lang, hindi siya bumaling ng tingin. "Hi!" bati ko na lang. Ngumiti lang siya at napangisi habang nakatingin sa akin. Nagpagpag ako at naghugas ng kamay. Habang inaayos ang buhok ko sa harap ng salamin, napansin kong humarap siya sa akin, nakita ko pa ang kanya na unti-unti niyang ibinalik sa loob ng puti niyang brief bago itago sa loob ng kanyang pantalon. Sa pagkabigla, napabulong ako ng wirdo! Sinundan niya pa rin ako ng tingin palabas ng men's room. *** Pinagpawisan ako sa kung anuman ang naganap sa men's room kaya dinampot ko ang panyo sa bulsa at pinunasan ang butil ng pawis sa noo, at sa magkabilang pisngi. "Uy, hi!" bati ko sa isang kasamahan pero hindi siya umimik. Nagpatuloy na lang ako sa paglakad. Bago ako lu...

Hapon. Malakas ang ulan. Madilim ang paligid. Tahimik lang akong nakaupo sa tabi ng mirror wall nang bigla niya akong tapikin. Bigla akong natauhan. "Nakikinig ka ba? Ano bang tinitignan mo dyan sa ibaba?" tanong niya. Iritang-irita. May nakadikit na poster sa salamin ng restaurant kaya hindi ko makita kung sino ang nasa kabilang salamin, sa labas. Ang nakikita ko lang mula sa kinauupuan ko ay ang dalawang paa na walang suot. Kung hindi man punit o nangitim, e nawawala ang mga kuko nito na parang sinadyang baklasin. Yung mga daliri niya e halos pudpod na o parang pinutol tapos yung kulay ng balat e namumuti. Hindi ko namalayang matagal na pala akong nakatingin sa mga paa na iyon. Sa palagay ko, mali na ang nakikita ko dahil mukhang hindi naman ito nakikita ng iba. At sa sarili ko, naroon ang matinding emosyong kanina ko pa pinipigilang itago sa kasama ko. Hindi ako namamalik-mata: nakalutang sa ere ang dalawang paa na bigla ring nawala! "Yung chips at pasta, ubusin na na...

Paggising ko, napansin kong nakakabingi ang katahimikan ng umaga. Matagal akong nakahiga bago ko naisip na bumangon at buksan ang bintana. Pagbukas, agad kong naramdaman ang malamig na paghihip ng hangin sa mainit kong katawan. Ramdam ko pang parang nanoot ang lamig sa kalamnan ko. Maya-maya, unti-unti ko nang narinig ang ingay ng mga kulisap at huni ng mga ibon sa mga puno. Tanaw sa bintanang kinaroroonan ko ang magandang hardin na hitik sa makukulay na bulaklak, na dahil sa sobrang pagkamangha e halos hindi ako makahinga dahil sa ganda. Dagdag pa rito ang ingay ng mga puno na banayad na hinihihip ng hangin na masarap pakinggan. Nasa gitna ng hardin na ito ang isang magandang fountain na nagbubuga ng tubig sa ere, na siya namang naglilikha ng isang magandang reflection ng rainbow sa ilalim nito nang dahil sa liwanag ng araw. At sa paligid nito, padapo-dapo sa mga bulaklak ang makukulay ding mga paruparo. Habang boxer brief lang ang suot ko sa katawan, bumaba ako sa kuwarto at nagpunta...

"Kailan ba ang birthday mo?" Inililihis ko na ang usapan kapag ganito na ang tanong ng sinuman sa akin. "Ilang taon ka na ba?" Kapag mapilit ang kausap ko, ang ginagawa ko e hindi na ako umiimik. Mananahimik lang ako, hindi ko sasagutin ang tanong, hanggang sa titignan ko na lang nang masama ang kausap ko para tumigil na siya sa pagtatanong. "Mahalaga pa bang malaman mo kung kailan ang birthday ko?" tanong ko sa kanya. "Oo naman. Kasi gusto kita. Para naman pagdating ng birthday mo, gusto ko, i-celebrate nating dalawa. Tapos reregaluhan kita." Ngumisi lang ako. Ako? Gusto niya? Joke 'yon?! "Seryoso nga ako," sagot niya. Seryoso rin ako kaya nanahimik na lang ako. *** Ang totoo, hindi ko na alam kung kailan ang birthday ko. Hindi ko na alam dahil kinalimutan ko na. Ewan ko, basta hindi na iyon mahalaga sa akin kaya kinalimutan ko na. Well, I do remember that my dad surprises me a birthday party na kaming pamilya lang ang magkakasama ...

Umaga. Rush hour. Nagmamadali na ako sa paglalakad dahil ilang sandali na lang, iiwanan na ako ng company service sa San Miguel. Maya-maya, nagkasalubong kami sa kanto. Parang sinadya pa na nagmula kami sa magkatapat na kanto pauwi sa amin at biglang magtatagpo sa crossing. At dahil papunta kami sa iisang destinasyon, alam ko, pareho kaming nagmamadali. Noong una, nginitian ko siya. Alam kong hindi niya makikita ang ngiti ko dahil may suot akong face mask. Siguro naman e napansin niya iyon sa mga mata ko nang magpantay ang paningin naming dalawa. Nginitian ko siya dahil gusto kong magmukhang mabait para sa paningin niya. Gusto ko siyang makilala at syempre, maging kaibigan. Mukha naman siyang mabait. Naglalakad kami nang sabay pero nasa magkabilang kalsada. Napansin ko na maya't maya siyang tumitingin sa akin. Oo, alam ko dahil maya't maya rin ang tingin ko sa kanya. Sa sobrang bilis niyang maglakad, nakalayo agad siya sa akin. Hindi ko siya mahabol. Binato niya pa ako ng isang...

"Narinig ko ang nangyari, ayos ka lang ba?" tanong niya. "Ayos lang, maliit lang naman 'to," sagot ko. Nagulat ako nang tumabi siya sa akin. Nasa canteen kami, doon sa sulok kaya nakakapag-usap kami nang maayos. Nagbukas siya ng apple juice, uminom ng ilang lagok, saka lumingon sa akin. "Hindi ako sanay na ganyan ang hitsura mo. Ang daldal mo tapos heto ka, bigla kang tahimik." Tumingin lang ako sa kanya. Hindi ako umimik. Palagay ko, nalaman niya agad kung ano ang pinagdaraanan ko, "Kitang-kita naman sa hitsura mo," saka siya napangisi, iyon bang makahulugan. Umiwas ako ng tingin. "Mahirap bang intindihin ang paraan ko ng pagsasalita para hindi ako maintindihan?" "Tingin ko, nasa dalawa lang 'yan: Una, hindi ka maintindihan; O pangalawa, ayaw kang intindihin dahil iniisip lang nila ang para sa sarili lang nila." "Kung ganoon, mukhang nagwawaldas lang ako ng laway rito." "Eh, kung lawayan kita?" ...

Lunes. Pagkatapos ng ilang araw na trabaho, nagawa ko ring makapagpahinga nang mahabang oras. Mahimbing ang tulog ko at walang anumang istorbo. Nakatulog ako ng alas siyete ng gabi at nagising ng alas seis ng umaga. Sakto lang ang gising ko dahil alas otso naman ang pasok ko. May kaunting bigat pa ang pakiramdam ko pagbangon ko. Agad na akong nag-almusal saka kumuha ng gamit para maligo. Itinapat ko ang timba sa gripo. Hinayaan kong dumaloy ang tubig. Maya-maya, ramdam kong parang umikot ang paningin ko saka bumagal ang lahat. Bahagya pa akong nahilo at napasandal sa pader para hindi matumba. Pinagmasdan at pinakinggan ko ang ingay ng tubig. Bumagal ang paghinga ko, at doon na ako natulala at natahimik. Nakaramdam ako ng kapanatagan at katahimikan. Hindi ako gumalaw. Nawala na ako sa sarili ko. Lumipad ang diwa ko sa kalawakan ng kawalan hanggang magdilim. Hindi ko na nahanap pa ang sarili. Maya-maya, may tumatawag. Para akong nagising at muling nagkaroon ng malay. Pagtingin ko sa phon...

Ang totoo, hindi ko masabi sa kanya na ayoko nang magcheck-in uli sa motel kung siya lang din ang makakasama ko. Nasabi ko 'to dahil nagchat na naman siya sa akin, nagyayaya uli na mag-motel. Nang dahil dito, nagpalit ako ng phone number at hindi na nakipag-usap pa sa kanya. Nakita at nakilala ko lang siya sa isang restobar sa bypass, malapit sa may Fairlane, Tarlac. Habang nagsasayawan na ang lahat sa magulong remix, nilapitan niya ako sa grupo ng mga kaibigan ko saka nakipagkilala sa akin. At nang magkapalagayang-loob, doon na siya nagpakita ng motibo at nagkayayaang mag-motel. Hindi na ako nagpaalam sa mga kaibigan ko. Okay naman siya. Oo, may mga nakakatrip naman akong ibang lalake na marahas. Katulad lang din naman siya ng karamihan na marahan at maingat. Hindi naman siya kagaya ng iba na boring at maraming isyu't arte sa katawan. Maliban sa magaling siya sa kama e plus factor din ang guwapo niyang 'looks.' Pero sabi ko nga, ayoko na siyang makasama uli sa isang mo...

Habang nakikinig sa OPM Playlist, narinig ko ang kantang Crush Kita ng Sexbom Girls. Sa mga sandaling iyon, bigla kitang naalala. Crush kita (crush, crush) Ako'y magpapakipot pa ba? (Oh, baby) Type kita (alright) Ang puso ko'y nabihag mo na Loves na kita At sana'y loves mo rin akong talaga *** Third quarter iyon, free time natin, sa isang private school kung saan tayo nag-graduate. Hinila ka ng mga magaganda nating kaklaseng babae. Dinala ka nila sa harap ng classroom at pinatayo sa gitna. Nakangiti ka lang, nakatakip pa nga yung panyo mo sa bibig mo tapos nahihiya ka. Tapos yung panyo mo, BENCH checkered brown with blue highlight (pag-aari mo pa rin ba iyon hanggang ngayon?). Nakakatawa ako. Isipin mo, magdadalawang dekada na iyon, akalain mong natatandaan ko pa rin? Malamang, wala ka nang natatandaan kaya ipaparanas ko sa 'yo kung gaano ka-traydor ng alaala. Seat back and relax, ipapaalala ko sa iyo lahat. Pinalibutan ka ng tatlong chikas ng section natin. Kinakantaha...

Nakilala ko lang siya sa isang dating app. Matapos ang ilang pakikipagkuwentuhan, gumawa na siya ng unang move. Gusto niya raw ng sex. Sagot niya raw ang lahat ng expenses--motel, food, lubricant at condom. "Ba't may condom?" tanong ko. "Gusto kong tirahin mo ako," reply niya. Asiwa akong magbottom ng kapwa lalake kaya hindi ko iyon ginagawa. Maraming beses ko na 'tong pinalampas sa rami ng mga naka-meet up ko dahil takot ako. "Huwag kang mag-alala, safe ako," paniniguro niya pero hindi ako basta nagtiwala. Sa huli, nagpunta pa rin ako. *** Linggo ng hapon ang meet up namin sa isang motel sa Matatalaib. Alas tres ng hapon ang oras ng pagkikita namin pero ala una pa lang, bumiyahe na ako papuntang Tarlac kahit ubod ng init. Pagdating sa San Miguel, napansin ko ang pagsakay ng isang binata saka tumabi sa akin sa mojeep. Guwapo, sing-tangkad ko, payat at moreno. Nakasuot siya ng isang puting polo at maiksing itim na short. Maliban dyan, napansin ko na...

Nagkita kami ng isang dating kaibigan. Matapos ang ilang kumustahan, mayroon siyang ibinalita sa akin. "Alam mo bang hiwalay na silang dalawa?" Tinignan ko lang ang kaibigan kong ito at sumipsip ng Vanilla Cream Frappuccino. Hindi ako sumagot. Hindi ko na rin ikinabigla. *** Niloko niya ako. Hindi ko matanggap. Masakit. Three years na pala siyang in a relationship bago niya ako nakilala. Sa iba ko pa nalaman. Ang masaklap, alam pa iyon ng lahat ng mga kaibigan ko pero wala man lang ni isa ang nagsabi sa akin para lang sana alam ko at nang hindi ako nagmukhang tanga. Marunong naman akong lumugar. Kapag alam kong in a relationship na ang isang tao, lalayo ako. Iiwas ako dahil ayoko ng anumang gulo. Isa pa, takot ako sa karma. Pero hindi, eh. Hindi ko siya mabitiwan. Ayoko na siyang mawala. Parang sasabog ang dibdib ko. Hindi ko alam kung paano ako lulugar. Hindi ko alam kung sino ang hihingian ko ng tulong dahil sa huli, pinili niya yung karelasyon niya. Ganoon naman dapat, dib...

Trahedya Nakulong ang tatay ng kalaro ko. Natalo siya sa isinampang kaso ng pagpatay. Ang sabi, tuliro na raw siya at hindi na makausap. "Mabubulok ka sa kulungan!" sumpa ni mama sa kanya saka niya ako niyakap nang mahigpit. Maingat lang dahil iniiwasan niyang masagi ng mga kamay niya ang mga sugat sa mukha ko. Pero, bakit nga ba siya nakulong? Simpleng dahilan lang: napatay niya ang tatay ko. *** Noong nakaraang linggo, sumugod sa bahay namin ang tatay ng kalaro ko. Matindi ang galit niya. Nakakatakot. Ang malala, hinugot niya ang baril niya saka itinutok kay mama. Si mama lang dapat ang matatamaan pero itinulak siya ni papa kaya siya ang nakasalo ng bala. Naghahapunan na kami nang sumugod siya sa loob ng bahay. Nagulat ako sa pagputok ng baril. Nakita ko pa ang pagtagos ng bala sa dibdib ni papa, sakto sa puso, saka sumaboy ang dugo niya sa lamesa bago siya bumagsak sa sahig. Nakarinig ako ng sigaw kahit tinakpan ko na ang tainga ko. Nakatago na ako sa ilalim ng lamesa. Sa ...

"Sigurado ka?" tanong ko. "May nangyari sa ating dalawa?" "Oo, nakalimutan mo na?" mabilis na reply niya. Nagtataka. "Kailan? Paano?" "Noong pinasyalan mo ako sa studio last week, solo natin." Matagal bago ako nakapagreply. Oo, natatandaan ko ngang binisita ko siya sa studio nila pero yung sa tinutukoy niya na may nangyari sa amin? "Wala na akong maalala..." "Grabe ka!" nabigla siya. "May nangyari sa atin noon tapos hindi mo na maalala? Bilis mo namang makalimot!" Totoo nga. Wala na akong maalalang may nangyari sa amin. Hindi siya makapaniwala. Wala naman akong magagawa roon. Wala nga akong maalala. "Dapat naaalala mo yun kasi ginawa natin, diba? Ginusto natin. Ano bang nangyayari sa iyo?!" "Ewan," reply ko. "Siguro dahil busy ako, nakalimutan ko na ang nangyari sa atin. Marami rin kasi akong iniisip." "Hindi ako naniniwala," kontra niya. "Ang sabihin mo, baka na...

Siya Napansin ko na siya noon pang 2020. Nakakasabayan ko siya sa company service tuwing nag-aabang sa kanto ng Kirot sa Sapang Tagalog. Panay ang tingin niya sa akin. Ilang beses ko na siyang nahuhuli. Minsan pa, nagpantay ang mga paningin namin habang nag-aabang o nasa service. Agad ding nag-iiwasan. Lagi niyang pinipiling umupo sa likod ng bus. Mapag-isa. Kahit marami siyang katabi, lagi lang siyang tahimik. Kapag kinakausap, isang tanong, isang sagot. Nakasabay ko na rin siya sa jeepney noon. Pag-upo ko, naroon siya sa tapat ko. Tinitigan ko siya. Umiwas ako ng tingin nang mapansin niyang nakatitig ako sa kanya. "Boss, bayad po," at sinabi niya ang bababaan niya (malapit lang din pala sa amin!). Hindi ko naman siya kilala. Nakikita ko lang siya. Hindi ko alam kung anong meron sa kanya pero muli ko siyang tinignan at umiwas nang tingin tuwing tititig siya sa akin. Naisip ko, ang cute niya. Pero suplado. Ako Nakasabay ko na rin siya sa jeepney noon. Pagbayad ko, doon ko nap...

Nawala sa katinuan (o nabaliw) ang kumare namin. Lagi niyang sinisigaw ang "Dumating na si Akiles!" pero wala naman kaming ideya kung sino si Akiles. Tapos, ang sabi pa ng mga kaanak niya, matindi raw ang takot niyang humarap sa aparador na naroon mismo sa kuwarto nila. Hindi na siya makausap nang matino. Sayang nga lang dahil mabait pa man din ang kumare naming iyon, lalo na kapag nagpapautang. Pero, hindi nga lang sa oras ng singilan. *** Minsan na siyang napaaway dahil sa isang taong umutang sa kanya na matagal nang hindi nagbabayad. Ginyera niya ito at nag-eskandalo sa harap ng bahay nila, at ipinabarangay niya para pahiyain at siraan sa madla na hindi ito nagbabayad ng utang. Nakakapanggigil ang ganitong estilo ng paniningil niya, na kinalaunan naman ay nagbago. Oo, nagbago na siya...at lumevel-up pa sa social media! Ang alam ko, in-unfollow ko siya sa Facebook dahil nakakabuwisit yung mga maya't maya niyang post na puro patama at parinig sa mga taong may utang sa ka...

Nanaginip ako. Sa panaginip ko, nakalutang daw ako sa isang lawa ng dugo. Malansa ang amoy ng dugo, malagkit, at makapal. Buhay pa naman ako pero ramdam kong hindi na ako humihinga. Nakatingin lang ako sa langit. Wala akong makitang ulap at mataas ang araw. Mainit at walang hangin, tapos nakakabingi ang katahimikan. Maya-maya, nakakita ako ng isang lumipad na sibat. Papunta sa akin ang talim nito. Hindi ako makakilos para sana makaiwas. At nang dadapo na sa dibdib ko ang talim, doon ako biglang nagising. Ginaw na ginaw ako, nangangatog, at nakaramdam ng matinding uhaw. Pagtingin ko sa orasan, ilang sandali na lang pala, hatinggabi na. *** Naulit ang panaginip kong iyon. Ang ipinagkaiba sa nauna, may kasama ako ngayon. Hindi ko malaman kung sino ang taong iyon. Ang alam ko lang, hawak niya ang kamay ko--mahigpit at masakit. Nakapantay na ang lebel ng dugo sa nguso ko. May iba na unti-unti ko nang nasisinghot hanggang sa parang nararamdaman kong nalulunod na ako. Maya-maya pa tulad ng ...