Jay's Quirky World

Hapon. Rush hour. Pagod ako at naiirita na rin dahil siksikan sa mojeep mula sa mga nakaupo, at sa mga kagaya kong kabilang sa mga nakatayong pasahero. Nanghihina ako, magulo ang buhok, gusot ang polo, hindi pa bumibili ng bagong sapatos—ganito ang hitsura ko habang nakadikit sa ibang pasaherong nakakapit sa handrail. Maya-maya, nagsakay ng isa pang pasahero ang gagong kundoktor at napilitang mag-adjust ang mga pasahero hanggang sa likuran, kung nasaan ako nakalugar. Nagkaroon ng kaunting tulakan at, hindi sinasadya, napasandal siya sa dibdib ko. "Excuse me po," sagot niya, magalang. Nagkatinginan kaming dalawa at agad ding umiwas. Maya-maya, panay ang tingin niya sa ibaba ko pero hindi ko siya pinansin. Pagbaba ko, nginitian niya ako saka tinanguan. Malandi! *** Hapon. Rush hour. Gaya ng lagi, punyeta pa rin ang mga kundoktor ng mojeep. Ang pinagkaiba, walang tayuan dahil nagmamadali ang tsuper. Ang dinig ko lang sa gagong kundoktor e may maimomotel na naman ang matandang ts...

Internet wifi router—wala akong alam dyan noong una, not until nang magsimula na nga ang test broadcast namin ng wifi rito sa bahay dahil kinailangan na nga namin ng maayos na internet connection, mainly, for communication, online class, streaming, and browsing purposes. Unang Deco wifi unit sa studio ni kuya Ayon sa record, nagsimula ang test broadcast ng internet wifi rito sa bahay gamit ang Globe at Home prepaid, na may wifi name na BACKROOM. Set-up at location ng wifi na BACKROOM sa studio ni kuya Nakalagay ito sa itaas ng aparador doon sa studio ni kuya para malayo at hindi maaabot ng mga malilikot at mapaminsalang pusang pagala-gala lang dito sa bahay. At dahil hindi umaabot ang signal nito hanggang sa first floor, nag-trial din kami ng wifi extender para magkaroon ng wifi signal sa first floor. Ang akala ko noong una, kung ano ang magiging wifi name ng main modem e magiging kapareho na rin ito sa extender. Ang sistema pala nito e kokonekta ang extender sa main wifi name (BACKROO...

Lolo Ben, kumusta ka na? Pasensya na kung ngayon lang kitang muling binuhay sa isip ko. Ang tagal na rin kasi mula nang mawala ka. Wala na akong maalala tungkol sa iyo kahit man lang sana kung paano ka magsalita, kumilos, at maging sa hitsura mo. Ang aga mo kasing nawala at ni hindi mo man lang naabutan ang pagbibinata ko. Ayos lang ba sa iyo na tawagin kitang 'Lolo Ben'? Kung oo, matutuwa ako at magiging kumportable ako na makausap ka. Mas astig pakinggan para sa akin, yung para lang tayong tumatagay dyan sa kanto habang dumuduyog sa gitara ng paborito mong kanta. Kung ayaw mo, payagan mo na ako dahil sa nakalipas na panahon, napakarami nang nagbago. Isa pa, hindi yata ako sanay na tawagin kang 'Papang' dahil hindi ko ramdam na mag-apo/mag-lolo tayong dalawa. Gayunpaman, masisiguro ko sa iyo na kahit pa pasmado minsan ang bibig ko e hindi ako gumagawa ng anumang mga bagay na ikapapahamak ng iba. Hindi ko alam kung kilala mo pa ako. Ang sabi kasi ni mama, ako raw ang pa...

Gigising. Haharap sa salamin. Maliligo. Magbibihis. Mag-aalmusal. Bibyahe sa rush hour. Traffic. Papasok. Magtatrabaho. Breaktime. Magtatrabaho. Uuwi. Bibyahe sa rush hour. Traffic. Makakauwi. Maghahapunan habang nanonood ng balita. Maglilinis. Mag-aayos. Magbabasa. Matutulog. Lunes hanggang sabado. Bahay-trabaho. Isang tanong, isang sagot. Madalas, wala. *** Sasapit ang araw ng linggo. Gigising. Haharap sa salamin. Maliligo. Magbibihis. Mag-aalmusal. Maglalaba. Maglilinis. Magsisimba. Mamamalengke. Uuwi. Manananghalian. Mag-aayos. Tutulala sa kuwarto hanggang makatulog. Gigising ng gabi. Maghahapunan habang nanonood ng balita. Mag-aayos. Matutulog. Sasapit ang lunes. *** Darating ang panibagong araw, linggo, buwan, at taon. Mararanasan ang iba't ibang panahon. Magdaragdag ng edad at bibilis ang pagdaloy ng buhay. Sasapit ang panibagong dekada nang walang nagbabago, laging uulit sa kung paano ito nagsimula. Magpapatuloy ang ganitong ruta ng buhay niya sa mga darating pang mga panah...

HIGH SCHOOL Ang tanong ng teacher namin sa isang kaklaseng babae noon ay, "Paano kung dumating ang sitwasyon kung saan wala na kayong makain at ang inihain lang ng nanay mo ay sardinas, tuyo, at tinapa, kakain ka pa rin ba?" Nagulat ako sa sagot niyang mabilis at malinaw, "I will not eat all she cooked." Para sa akin, malaking bagay na ang magkaroon ng ganoong uri ng pagkain dahil kung babalikan lang natin kung ano ang naging lagay ng buhay namin noon e hindi namin kayang bumili ng ganoong pagkain, kahit sabihin mo pang maraming pera ang tatay kong sundalo. Syempre, napakunot din ng noo ang teacher namin. Hindi niya iyon inaasahan. Palibasa, may matinding galit daw sa nanay itong kaklase namin. *** Maarte at magaslaw ang kaklase kong iyon. Masayahin. Palakaibigan. Nakakatawa. Pareho sila ng kapatid niyang babae. Pero isang araw, dumating sa eskuwehalan namin noon ang nanay niya. Nagtago siya noon pero kinalaunan, sapilitan din silang pinagharap dahil mapilit ang nan...

So, masaya naman ako nitong nakaraang hulyo dahil naging successful ang paga-upgrade ko ng internet dito sa bahay. Sa ngayon, gusto ko lang itong ikuwento at sana, maisulat ko nang maayos dahil hindi na yata ako marunong magkuwento at magsulat. *** Nagsimula ang internet sa bahay noong 2011. Ang main access lang namin dito e ang isang computer desktop. Globe Tatoo Broadband plan 999 ang gamit namin noon na may bilis na 3 Mbps, at walk in ang paraan ng pagbabayad nito sa mismong store. Nagtagal lang ito ng isang taon bago tuluyang ibalik ang modem sa Globe matapos ang desisyong itigil ang paggamit ng broadband gawa ng financial shortage at palagiang pagkawala ng serbisyo ng internet kahit pa advance ang pagbabayad. Taong 2019 naman ang panahon ng smartphone data. Globe pa rin ang ginagamit na ISP hanggang sumapit ang pandemya ng 2020. Dito na nagsimula ang mobile hotspot and tethering para hindi masayang ang ibang iniregister na data bago ma-expire pero wala pa rin. Hindi rin nagtagal a...

Hindi ako fan ng condiments na kung tawagin ay suka. Pero maganda rin itong i-pares sa adobo para pantanggal ng lansa. Masarap ang paksiw pero hindi ko iyon paborito. May nakakaalala pa kaya sa tig-pisong vinegar pusit? Masarap yun. *** Nabasa ko sa manwal sa masinop na pagsulat na dapat na raw ibalik ang mga tudlik para malaman ang pagkakaiba ng mga salitang pareho ang pagbaybay pero magkaiba ang kahulugan. Halimbawa: suká para sa vinegar, at súka para sa vomit. *** Kung matatandaan, madalas akong tumusok-tusok sa hepa lane ng Tarlac State University (o TSU) tuwing breaktime noong college. Maliban sa matamis at maanghang na sauce na sawsawan, hindi ako kumukuha ng suka. Minsan, sinubukan kong paghaluin ang maanghang na sauce at timpladong suka pero wala talaga, hindi ko talaga gusto. Ekis. Pero the best din daw ito sa crispy kalamares and fried chicken skin! *** Maraming puno ng bayabas sa Camp Aquino. Kadalasan, mga ibon at paniki lang ang nakikinabang sa mga bunga nito hanggang mala...

Totoo. Wala na akong alam sa panahon. Hindi ko na alam kung ano nang oras, araw, linggo, at minsan, buwan. Kaliwa't kanan ang ginagawa, patong-patong na ang mga dapat nang tapusin, at panay ang baha ng mga iniisip hanggang sa pagtulog. Wala na akong alam sa mga nangyayari sa paligid maging sa kaliit-liitang detalye ng ilang mga bagay-bagay. Noon pa sanang June 08 ang post na ito pero sige na, ako na nakalimot: happy 13th anniversary! Happy ber month na rin!

Pagpasok ko sa men's locker room, diretso ako kaagad sa wash area para mag-sepilyo. Habang kinukuskos ko ang kaliwang gilagid, napansin kong may dumaan sa likuran ko, papasok sa isa sa mga cubicles. Hindi ko nakita pero naramdaman ko, medyo nahagip pa nga ng sulok ng mata ko, eh. Sumunod ako sa kanya para umihi. Pero—napansin ko, walang tao sa area. Alam ko dahil nakabukas lahat ng cubicles at iisa lang ang daanan nito kaya imposibleng magkakasalisihan kami. Napagtanto ko: ako lang pala ang tao sa buong locker room. *** Breaktime ng ibang staff. At dahil walang maiiwan sa maliit na opisina sa south post number 13—na tinatawag naming 'pharmacy' dahil, well, mukhang pharmacy—e kailangang magsara ng fan at ilaw para magtipid sa kuryente. Naghahabol ako ng mga document ko kaya para makabuwelo, kinailangan kong magpunta sa pharmacy para uminom nang mabilisan. Pagsampa ko sa hallway ng south post, napansin kong may pumasok sa pharmacy (o parang may pumasok sa pharmacy). Makaraan ...

Mahilig akong makipaghalubilo sa iba noong high school. Gusto ko kasi ang lagi akong may kasama at kaibigan para naman maramdaman kong hindi ako nag-iisa. Pero, nang dahil sa isang issue na sumiklab noong fourth year high, nalaman ko na hindi pala dapat lahat ng tao e kinakaibigan ko, lalo na yung mga taong nanira ng tiwala ko at iniwan ako sa huli noong panahong kinailangan ko ng karamay. Saklap. Kaya pagsapit ko ng college, pinili kong mabuhay na lang bilang isang college student na nag-iisa. Natakot akong muling makipaghalubilo sa iba kasi naisip ko na baka maulit uli ang nangyari sa akin noong high school. Mahirap na. Nakakatakot. Kaya noong nag-college ako, wala akong kaibigan. Nag-aaral lang ako. Nasa classroom man e lagi kong pinipili na umupo sa sulok, malayo sa upuan ng iba at walang katabi. Wala akong kakilala sa mga kaklase ko kaya wala ring nakakakilala sa akin. Wala akong kinakausap, kahit sino. Mag-isa lang akong kumakain tuwing tanghalian sa cafeteria, at mag-isa lang di...

Ang sabi niya, nag-iinuman daw sila ng mga pinsan niya. Ipinagpaalam niya pa iyon sa akin bago sila magsimula. Kibit balikat ako dahil, ang naiisip ko, "Bakit kailangan niya pang mag-paalam sa akin na mag-iinuman sila?" Ano niya ba ako? Ano ko ba siya? Dapat ba? May dapat ba kaming linawin sa isa't isa? Maya-maya, nabigla ako nang buksan ko ang chat niya. May binigay siyang short video ng sarili niya, sinasabayan ang kantang "Stitches and Burns" ng Fra Lippo Lippi. Parang nagti-tiktok lang. Now, I don't wanna see you anymore— At doon naputol ang video dahil ilang segundo lang ang itinagal nito. Mukhang may 'tama' na rin yata siya ng alak. Sa kabilang banda, nabigla ako kahit hindi naman dapat. Naisip ko, parang dalawa yata ang ibig niyang sabihin doon pero kinalaunan, hinayaan ko. Oo, may kaunting kirot pero hindi ko na ginawan ng issue. Kasunod nito ang mga chats niya na puro paliwanag, na hindi raw iyon ang ibig niyang sabihin sa akin, na kesyo ...

Marami na siyang naipanalo sa sakla. Ang sabi, nakakapag-uwi siya ng panalo na may halagang sampung libo, at mahina na raw ang panalo niyang limang libo. Magdamagan na raw yun. Kape lang daw ang gumigising sa kanya tuwing gabi. Iyon lang naman ang gusto niya tuwing may nakaburol na patay. Pinupuntahan niya ang iba't ibang lugar sa barangay nila, maging sa kabilang baryo, para lang makapaglaro sa saklaan. At gaya ng lagi, palagi siyang nananalo. Wala, eh. Matindi ang pangangailangan niya sa pera. *** Noong nanalo siya ng higit labing limang libong piso, isang matandang lalake ang kasalukuyang nakaburol. Namatay ito dahil sa katandaan. Yung naipanalo naman niyang tatlong libo (hindi naman daw kasi malakas tumaya ang mga kalaro pero panalo pa rin), e namatay naman daw dahil sa disgrasya sa kalsada. Pero... "May foul play daw, eh," ayon sa bulong-bulungan ng mga nakiramay. Sa ngayon, binatilyo naman ang pinaglalamayan mula sa kabilang barangay. "Naaawa ako sa nanay ng ba...

Internet surfing, printing, scanning, at online gaming—ito ang serbisyo ng dakilang internet shop ni Kuya Hapin: ito ang Hapin's Net Café. Nagpapaprint ako ng sarili kong thesis noon nang matuklasan ko ang tagong shop na 'to sa second floor ng isang commercial building, sa tapat lang ng TSU Gymnasium. Punuan kasi noon ang mga printing services ng ibang shop. Dismayado naman ako nang sabihin niyang huminto na siya sa pagp-print dahil mas malakas ang kita niya sa mga naglalaro. Sa halip na umalis, nagpahinga muna ako noon at nag-internet sa nakamamanghang bilis ng kanilang connection na wala sa iba. Mula sa streaming, uploading at downloading…nakakabilib ang bilis! Mula noon, doon na ako tumatambay at nagi-internet. Malaki ang internet shop ni Kuya Hapin. Majority sa mga gumagamit nito ay ang mga computer related at engineering program student sa university namin. Wala silang ibang ginagawa doon kundi ang maglaro ng dota mula sa pagbubukas nito ng alas nueve ng umaga hanggang ala...

Nagluluksa sila sa simula ng taon. At para sana hindi ako bagabagin ng saliri kong kunsensya, nagbigay na ako ng statement alang-alang sa hustisya. At ang statement kong iyon ay parang ayaw pa nilang marinig. Yung tipong "gusto lang nilang marinig ang isang bagay na gusto lang nilang marinig, yung para lang sa ikalulugod nila" kahit hindi totoo. "Kuwento mo 'yan kasi writer ka, diba? Magaling kang gumawa ng kuwentong hindi naman totoo. Nagsusulat ka sa isang blog na ginawa mo lang kaya sinong maniniwala sa statement mong 'yan?" Hindi na ako nangatwiran pagkarinig nito sa kanya. Alam mo, ang hangad ko lang naman e ang magsabi ng totoo. Saka, ibang usapan ang tunay na buhay sa pagiging kuwentista kong hindi naman kinabibiliban ng kahit sino. At higit sa lahat, hindi ako 'writer' gaya ng iniisip niya. Naitsa-puwera ako nang di oras. Ang hindi nila alam, naroon ako nang mangyari ang krimen. At sigurado ako: ako lang ang may alam sa kung anuman ang nagana...

May nakatingin sa akin habang umiihi ako sa urinal. Siguro, mali ko nang magpantay ang paningin naming dalawa pagpasok ko sa men's room. Nadatnan ko siyang naroon sa isang urinal, napatingin, hanggang sa sinundan niya ako ng tingin. Kaya lang, hindi siya bumaling ng tingin. "Hi!" bati ko na lang. Ngumiti lang siya at napangisi habang nakatingin sa akin. Nagpagpag ako at naghugas ng kamay. Habang inaayos ang buhok ko sa harap ng salamin, napansin kong humarap siya sa akin, nakita ko pa ang kanya na unti-unti niyang ibinalik sa loob ng puti niyang brief bago itago sa loob ng kanyang pantalon. Sa pagkabigla, napabulong ako ng wirdo! Sinundan niya pa rin ako ng tingin palabas ng men's room. *** Pinagpawisan ako sa kung anuman ang naganap sa men's room kaya dinampot ko ang panyo sa bulsa at pinunasan ang butil ng pawis sa noo, at sa magkabilang pisngi. "Uy, hi!" bati ko sa isang kasamahan pero hindi siya umimik. Nagpatuloy na lang ako sa paglakad. Bago ako lu...

Kung hindi ako nagkakamali, mabigat na ang pakiramdam ko noong araw na iyon. Hindi ko na sinabi sa kanya na may lagnat ako pero nasa loob ng katawan ko. Ang balak ko sana noong araw na iyon e magpahinga na lang dahil unti-unti nang nagiging ubo ang sipon ko. Napansin ko iyon dahil nangangati na ang lalamunan ko. Ang usapan, magkikita kami ng mga ala seis ng gabi. At dahil hindi ako nakalabas agad dahil sa audit, nakarating ako ng Tarlac sa oras ng alas siyete ng gabi. Hindi pa gaano maganda ang panahon dahil malakas ang hangin at umaambon...na maya-maya'y naging ulan. Doon ko napagtanto ang kahalagahan ng gamit ng payong. Pagtingala ko sa lilim, nakita ko ang dami ng patak ng ulan na naiilawan sa itaas ng isang building sa likod ng bus terminal, sa Siesta Tarlac. At dahil wala akong dalang payong, sinabihan ko na siya na manatili na lang sa bahay nila at huwag nang lumabas. Di baleng ako na lang ang mabasa kaysa siya para hindi na siya magkasakit pa. Nagtanggal ako ng polo para gaw...

Hapon. Malakas ang ulan. Madilim ang paligid. Tahimik lang akong nakaupo sa tabi ng mirror wall nang bigla niya akong tapikin. Bigla akong natauhan. "Nakikinig ka ba? Ano bang tinitignan mo dyan sa ibaba?" tanong niya. Iritang-irita. May nakadikit na poster sa salamin ng restaurant kaya hindi ko makita kung sino ang nasa kabilang salamin, sa labas. Ang nakikita ko lang mula sa kinauupuan ko ay ang dalawang paa na walang suot. Kung hindi man punit o nangitim, e nawawala ang mga kuko nito na parang sinadyang baklasin. Yung mga daliri niya e halos pudpod na o parang pinutol tapos yung kulay ng balat e namumuti. Hindi ko namalayang matagal na pala akong nakatingin sa mga paa na iyon. Sa palagay ko, mali na ang nakikita ko dahil mukhang hindi naman ito nakikita ng iba. At sa sarili ko, naroon ang matinding emosyong kanina ko pa pinipigilang itago sa kasama ko. Hindi ako namamalik-mata: nakalutang sa ere ang dalawang paa na bigla ring nawala! "Yung chips at pasta, ubusin na na...

Saturday, June 08, 2024 Sa kabila ng pagiging maabala sa buhay—sa pamilya, sa trabaho, sa karelasyon, sa kaibigan (pero wala nang panahon para sa sarili)—heto tayo, magdiriwang pa rin kahit pa madalas tayong napapagod, nauubos, at nakakalimot. Happy 12th anniversary!

Paggising ko, napansin kong nakakabingi ang katahimikan ng umaga. Matagal akong nakahiga bago ko naisip na bumangon at buksan ang bintana. Pagbukas, agad kong naramdaman ang malamig na paghihip ng hangin sa mainit kong katawan. Ramdam ko pang parang nanoot ang lamig sa kalamnan ko. Maya-maya, unti-unti ko nang narinig ang ingay ng mga kulisap at huni ng mga ibon sa mga puno. Tanaw sa bintanang kinaroroonan ko ang magandang hardin na hitik sa makukulay na bulaklak, na dahil sa sobrang pagkamangha e halos hindi ako makahinga dahil sa ganda. Dagdag pa rito ang ingay ng mga puno na banayad na hinihihip ng hangin na masarap pakinggan. Nasa gitna ng hardin na ito ang isang magandang fountain na nagbubuga ng tubig sa ere, na siya namang naglilikha ng isang magandang reflection ng rainbow sa ilalim nito nang dahil sa liwanag ng araw. At sa paligid nito, padapo-dapo sa mga bulaklak ang makukulay ding mga paruparo. Habang boxer brief lang ang suot ko sa katawan, bumaba ako sa kuwarto at nagpunta...

"Kailan ba ang birthday mo?" Inililihis ko na ang usapan kapag ganito na ang tanong ng sinuman sa akin. "Ilang taon ka na ba?" Kapag mapilit ang kausap ko, ang ginagawa ko e hindi na ako umiimik. Mananahimik lang ako, hindi ko sasagutin ang tanong, hanggang sa titignan ko na lang nang masama ang kausap ko para tumigil na siya sa pagtatanong. "Mahalaga pa bang malaman mo kung kailan ang birthday ko?" tanong ko sa kanya. "Oo naman. Kasi gusto kita. Para naman pagdating ng birthday mo, gusto ko, i-celebrate nating dalawa. Tapos reregaluhan kita." Ngumisi lang ako. Ako? Gusto niya? Joke 'yon?! "Seryoso nga ako," sagot niya. Seryoso rin ako kaya nanahimik na lang ako. *** Ang totoo, hindi ko na alam kung kailan ang birthday ko. Hindi ko na alam dahil kinalimutan ko na. Ewan ko, basta hindi na iyon mahalaga sa akin kaya kinalimutan ko na. Well, I do remember that my dad surprises me a birthday party na kaming pamilya lang ang magkakasama ...

Umaga. Rush hour. Nagmamadali na ako sa paglalakad dahil ilang sandali na lang, iiwanan na ako ng company service sa San Miguel. Maya-maya, nagkasalubong kami sa kanto. Parang sinadya pa na nagmula kami sa magkatapat na kanto pauwi sa amin at biglang magtatagpo sa crossing. At dahil papunta kami sa iisang destinasyon, alam ko, pareho kaming nagmamadali. Noong una, nginitian ko siya. Alam kong hindi niya makikita ang ngiti ko dahil may suot akong face mask. Siguro naman e napansin niya iyon sa mga mata ko nang magpantay ang paningin naming dalawa. Nginitian ko siya dahil gusto kong magmukhang mabait para sa paningin niya. Gusto ko siyang makilala at syempre, maging kaibigan. Mukha naman siyang mabait. Naglalakad kami nang sabay pero nasa magkabilang kalsada. Napansin ko na maya't maya siyang tumitingin sa akin. Oo, alam ko dahil maya't maya rin ang tingin ko sa kanya. Sa sobrang bilis niyang maglakad, nakalayo agad siya sa akin. Hindi ko siya mahabol. Binato niya pa ako ng isang...

"Narinig ko ang nangyari, ayos ka lang ba?" tanong niya. "Ayos lang, maliit lang naman 'to," sagot ko. Nagulat ako nang tumabi siya sa akin. Nasa canteen kami, doon sa sulok kaya nakakapag-usap kami nang maayos. Nagbukas siya ng apple juice, uminom ng ilang lagok, saka lumingon sa akin. "Hindi ako sanay na ganyan ang hitsura mo. Ang daldal mo tapos heto ka, bigla kang tahimik." Tumingin lang ako sa kanya. Hindi ako umimik. Palagay ko, nalaman niya agad kung ano ang pinagdaraanan ko, "Kitang-kita naman sa hitsura mo," saka siya napangisi, iyon bang makahulugan. Umiwas ako ng tingin. "Mahirap bang intindihin ang paraan ko ng pagsasalita para hindi ako maintindihan?" "Tingin ko, nasa dalawa lang 'yan: Una, hindi ka maintindihan; O pangalawa, ayaw kang intindihin dahil iniisip lang nila ang para sa sarili lang nila." "Kung ganoon, mukhang nagwawaldas lang ako ng laway rito." "Eh, kung lawayan kita?" ...

Mahal ko na siya at ayoko na siyang mawala pa sa akin. Sabi ko nga sa sarili, gagawin ko ang lahat para lang hindi siya magalit o magtampo. Sa huli, hindi rin naging kami. Kasalanan ko. May pagkakamali rin ako. Pero maliit na bagay lang iyon. "Isa pa 'yan," dugtong niya. "Sawang-sawa na ako sa mga 'sorry' mo!" Hindi ako nakapagsalita. Kinuwestiyon ko ang sarili. Ganoon na ba talaga katindi ang kasalanan ko sa kanya? Masama na bang humingi sa kanya ng taos-pusong 'sorry' para lang hindi niya patawarin nang ganoon na lang? "Eh, baka naman kasi sumosobra ka na. Inaraw-araw mo. Nakakasawa rin namang makarinig ng 'sorry' mula sa mga paulit-ulit na pagkakamali," sabi naman ng isang kaibigan. Hanggang sa lumipas nga ang mahabang panahon, hindi ko na binabanggit ang salitang 'sorry' tuwing nagkakamali at siguro, hindi ko na rin alam kung paano at kailan lang ito gagamitin. Pakiramdam ko mula noon, lagi akong mali at bawal ko nan...

Lunes. Pagkatapos ng ilang araw na trabaho, nagawa ko ring makapagpahinga nang mahabang oras. Mahimbing ang tulog ko at walang anumang istorbo. Nakatulog ako ng alas siyete ng gabi at nagising ng alas seis ng umaga. Sakto lang ang gising ko dahil alas otso naman ang pasok ko. May kaunting bigat pa ang pakiramdam ko pagbangon ko. Agad na akong nag-almusal saka kumuha ng gamit para maligo. Itinapat ko ang timba sa gripo. Hinayaan kong dumaloy ang tubig. Maya-maya, ramdam kong parang umikot ang paningin ko saka bumagal ang lahat. Bahagya pa akong nahilo at napasandal sa pader para hindi matumba. Pinagmasdan at pinakinggan ko ang ingay ng tubig. Bumagal ang paghinga ko, at doon na ako natulala at natahimik. Nakaramdam ako ng kapanatagan at katahimikan. Hindi ako gumalaw. Nawala na ako sa sarili ko. Lumipad ang diwa ko sa kalawakan ng kawalan hanggang magdilim. Hindi ko na nahanap pa ang sarili. Maya-maya, may tumatawag. Para akong nagising at muling nagkaroon ng malay. Pagtingin ko sa phon...

Ang totoo, hindi ko masabi sa kanya na ayoko nang magcheck-in uli sa motel kung siya lang din ang makakasama ko. Nasabi ko 'to dahil nagchat na naman siya sa akin, nagyayaya uli na mag-motel. Nang dahil dito, nagpalit ako ng phone number at hindi na nakipag-usap pa sa kanya. Nakita at nakilala ko lang siya sa isang restobar sa bypass, malapit sa may Fairlane, Tarlac. Habang nagsasayawan na ang lahat sa magulong remix, nilapitan niya ako sa grupo ng mga kaibigan ko saka nakipagkilala sa akin. At nang magkapalagayang-loob, doon na siya nagpakita ng motibo at nagkayayaang mag-motel. Hindi na ako nagpaalam sa mga kaibigan ko. Okay naman siya. Oo, may mga nakakatrip naman akong ibang lalake na marahas. Katulad lang din naman siya ng karamihan na marahan at maingat. Hindi naman siya kagaya ng iba na boring at maraming isyu't arte sa katawan. Maliban sa magaling siya sa kama e plus factor din ang guwapo niyang 'looks.' Pero sabi ko nga, ayoko na siyang makasama uli sa isang mo...

Maraming beses ko nang tinangkang bumalik uli para magsulat. Gusto kong isulat ang lahat ng mga naiisip ko. Kaya lang, narito ako ngayon sa punto ng buhay ko kung saan hindi ko na kayang maglahad ng anumang saloobin kahit isulat man lang sa pamali-maling paraan gamit ang espasyong patapon at naghihingalong pudpod na panulat. Hindi na ako kagaya ng dati kung saan araw-araw may lamang entry ang dati kong journal at/o nagwawaldas ng espasyong ipinagkaloob sa akin ng blog. Gusto ko nang maibalik ang dating ako—ang dating ako na nagmamahal sa pagsusulat at pagbabasa. And also me: *nagsusulat pa nang nagsusulat at nagbabasa pa nang nagbabasa*