Jay's Quirky World

Mahilig akong makipaghalubilo sa iba noong high school. Gusto ko kasi ang lagi akong may kasama at kaibigan para naman maramdaman kong hindi ako nag-iisa. Pero, nang dahil sa isang issue na sumiklab noong fourth year high, nalaman ko na hindi pala dapat lahat ng tao e kinakaibigan ko, lalo na yung mga taong nanira ng tiwala ko at iniwan ako sa huli noong panahong kinailangan ko ng karamay. Saklap. Kaya pagsapit ko ng college, pinili kong mabuhay na lang bilang isang college student na nag-iisa. Natakot akong muling makipaghalubilo sa iba kasi naisip ko na baka maulit uli ang nangyari sa akin noong high school. Mahirap na. Nakakatakot. Kaya noong nag-college ako, wala akong kaibigan. Nag-aaral lang ako. Nasa classroom man e lagi kong pinipili na umupo sa sulok, malayo sa upuan ng iba at walang katabi. Wala akong kakilala sa mga kaklase ko kaya wala ring nakakakilala sa akin. Wala akong kinakausap, kahit sino. Mag-isa lang akong kumakain tuwing tanghalian sa cafeteria, at mag-isa lang di...

Ang sabi niya, nag-iinuman daw sila ng mga pinsan niya. Ipinagpaalam niya pa iyon sa akin bago sila magsimula. Kibit balikat ako dahil, ang naiisip ko, "Bakit kailangan niya pang mag-paalam sa akin na mag-iinuman sila?" Ano niya ba ako? Ano ko ba siya? Dapat ba? May dapat ba kaming linawin sa isa't isa? Maya-maya, nabigla ako nang buksan ko ang chat niya. May binigay siyang short video ng sarili niya, sinasabayan ang kantang "Stitches and Burns" ng Fra Lippo Lippi. Parang nagti-tiktok lang. Now, I don't wanna see you anymore— At doon naputol ang video dahil ilang segundo lang ang itinagal nito. Mukhang may 'tama' na rin yata siya ng alak. Sa kabilang banda, nabigla ako kahit hindi naman dapat. Naisip ko, parang dalawa yata ang ibig niyang sabihin doon pero kinalaunan, hinayaan ko. Oo, may kaunting kirot pero hindi ko na ginawan ng issue. Kasunod nito ang mga chats niya na puro paliwanag, na hindi raw iyon ang ibig niyang sabihin sa akin, na kesyo ...

Marami na siyang naipanalo sa sakla. Ang sabi, nakakapag-uwi siya ng panalo na may halagang sampung libo, at mahina na raw ang panalo niyang limang libo. Magdamagan na raw yun. Kape lang daw ang gumigising sa kanya tuwing gabi. Iyon lang naman ang gusto niya tuwing may nakaburol na patay. Pinupuntahan niya ang iba't ibang lugar sa barangay nila, maging sa kabilang baryo, para lang makapaglaro sa saklaan. At gaya ng lagi, palagi siyang nananalo. Wala, eh. Matindi ang pangangailangan niya sa pera. *** Noong nanalo siya ng higit labing limang libong piso, isang matandang lalake ang kasalukuyang nakaburol. Namatay ito dahil sa katandaan. Yung naipanalo naman niyang tatlong libo (hindi naman daw kasi malakas tumaya ang mga kalaro pero panalo pa rin), e namatay naman daw dahil sa disgrasya sa kalsada. Pero... "May foul play daw, eh," ayon sa bulong-bulungan ng mga nakiramay. Sa ngayon, binatilyo naman ang pinaglalamayan mula sa kabilang barangay. "Naaawa ako sa nanay ng ba...